Doopsgezinde Ziekenverpleging
Sinds 1893
Al sinds 1893 biedt de Stichting Ziekenverpleging in de Vereenigde Doopsgezinde Gemeente Haarlem een helpende hand. De gemeentezuster van de stichting gaf destijds zelf, in wit gesteven schort, medische zorg aan de allerarmste zieken in het Doopsgezinde Armenhuis in Haarlem. Overheidssteun was er toen nog nauwelijks, de wachtkamer zat altijd vol.
Fiets zonder banden
Later verschoof het accent van de stichting naar huisbezoeken. En zo fietste de gemeentezuster in de eerste helft van de 20e eeuw naar hulpbehoevenden en zieken thuis, om hen te ondersteunen met verzorging en hulpmiddelen. Uit een oud verslag blijkt dat deze huisbezoeken haar tijdens de Tweede Wereldoorlog steeds moeilijker af gingen. Door de schaarste in rubber werden er tijdens WOII geen nieuwe fietsbanden meer gemaakt. Ook de gemeente fiets had uiteindelijk geen rubber banden meer. Toch fietste de gemeentezuster door, want juist tijdens en vlak na WOII was de behoefte aan hulp extra groot. De Stichting Ziekenverpleging in de Vereenigde Doopsgezinde Gemeente Haarlem bood toen niet meer alleen medische zorg, maar bijvoorbeeld ook een paar weken ‘vakantiekolonie’, voor kinderen uit arme gezinnen, of extra voedsel en kleding.
Projecten
Vanaf eind jaren zestig kwam de nadruk van de Stichting Ziekenverpleging in de Vereenigde Doopsgezinde Gemeente Haarlem steeds meer op het bieden van financiële hulp. Waren het eerst hulpmiddelen als een looprek, rolstoel of aangepaste schoenen, later steunde zij ook grotere projecten die bijdroegen aan het welzijn van hulpbehoevenden. En dat doet de stichting nog steeds.
Veranderende samenleving
In een veranderende samenleving blijft de Stichting Ziekenverpleging in de Vereenigde Doopsgezinde Gemeente Haarlem zich aanpassen, om de juiste hulp te bieden aan diegenen die dit hard nodig hebben.
